Po blisko dwóch latach spędzonych z naszym jedynakiem Brendim, po wielu sukcesach wystawowych I rozmowach z doświadczonymi hodowcami , uznaliśmy, że zaczniemy poszukiwania „partnerki idealnej”. I udało się – Caramelka dołączyła do nas w lutym 2014 r. z odległego rejonu Rosji (była dzielną podróżniczką, przemierzyła setki kilometrów najpierw samochodem, następnie dwoma samolotami). Pamiętam jak dziś, kiedy stanęła przede mną niebieskooka piękność, natychmiast zabrała się za zwiedzanie mieszkania, miziasta, rozgadana, niczego się nie bała. Świetnie zsocjalizowana.

Caramelka oprócz ciekawego rodowodu, linii hodowlanych, które niesie po swoich rosyjskich przodkach, ma niezwykłą aparycję. Nieokreślona ilość bieli (NEM a 0921), która występuje na nosku, łapkach i nogach jest urocza. Sędziowie dostrzegli w niej doskonały profil, kolor oka, kościec, budowę ciała. Jest dużą kotką.

W domu nazywamy ją Melą lub Carmel. Jest towarzyska, rozgadana, kontaktowa. Mega pieszczoch, który pcha się na kolana. Okazała się również doskonała, opiekuńczą mamą. Żeby nie było jednak tak słodko, ta dam ma swój twardy charakter. W obronie dzieci, mogłaby wydrapać oczy, o czym mógł się przekonać nasz Bredni ucząc się latać z antresoli.

Na wystawach kotów, Mela ma „lodowate spojrzenie”, nierzadko jest też niezadowolona z obecności innych kotów, co potrafi okazać. Uwielbia być z nami w domu. Jest największym sępem, miauczy bez końca, kiedy przychodzi wieczór i pora karmienia. Jako przedstawiciel rasy syberyjskiej z rosyjskimi korzeniami, nie zadowoli się suchą karmą, która traktuje jako dodatek do mięska czy puszeczek (zupełne przeciwieństwo Brendona). Carmel dołączyła do naszej rodziny w tym samym czasie, miesiącu, w którym urodziła się nasza córka Nataszka. Było to dla mnie podwójne szczęście i dlatego jesteśmy ze sobą bardzo zżyte.